Column: FC Twente, voor altijd mijn club!

En daar was dan de zoveelste teleurstelling! Uit tegen VVV werd er een punt uit het ‘vuur’ gesleept. Nou ja, vuur? De wedstrijd leek meer op een slechte 1 april grap dan op een gevecht op leven en dood. Slaapverwekkende onmacht op een schandalige ondergrond qua veld en dat van twee kanten. Uiteraard flikkert die bal van Tigha dan ook nog op de paal in plaats van in het doel en mist Jensen die fraaie kans. Verhaal van het seizoen, naast de voetballende tekortkomingen. Boere met die, niet te missen kans op de 0-2 uit tegen Roda, waarna het in de laatste minuut nog 1-1- wordt. Vuckic met die niet te missen kans op de 0-2 uit tegen Utrecht, waarna er alsnog met 3-1 verloren wordt en ga zo nog maar even door. Om gek van te worden!

Buiten het veld zijn we inmiddels, na het ontslag van Verbeek, uitgeroepen tot de ongekroonde paria van het betaalde voetbal. De klotenclub waar iedereen een hekel aan heeft. “Everybody hates us with a passion”. Alsof er vanaf het begin van het seizoen (on)zichtbare krachten samenspannen die allen toewerken naar dat ene doel: “Twente moet- en zal degraderen”.

Visie en beleid

Als FC Twente supporter voel je je zo langzamerhand als die twijfelende figuur die eigenlijk niet in een achtbaan durft, maar het toch doet, waarna er door een storing maar geen einde komt aan de nachtmerrieachtige rit. Telkens als je denkt dat het afgelopen is, dendert de wagon van ellende weer door naar een volgend triest dieptepunt. Sportieve ramspoed, bestuurlijke onkunde en onmacht, slapende RVC leden, onduidelijkheid over de toekomst in financieel opzicht, onduidelijkheid over de toekomst in sportief/technisch opzicht, muitende spelers, eigenwijze trainers, angstig, verkrampt en kwaliteitsarm voetbal, blessures, schorsingen en de achterban die niet eensgezind uit een mond spreekt en daardoor geen sterke, gebalde vuist kan maken! Het doet pijn, veel pijn!

Ondertussen blijven de supporters het team uit- en thuis hartstochtelijke ondersteunen. Wat kunnen we dan ook anders doen? Ik herinner me nog de raid op het Diekman in de jaren 80. Bestuurders die zich verstopten in de kantoren en woedende supporters die ze daar wegtrokken en om tekst- en uitleg vroegen. Ton van Dalen die vervolgens met Fransen aan kwam zetten met de belofte om een speler (van twijfelachtig niveau) aan te trekken, in de hoop het tij nog te kunnen keren. Achteraf gezien had de club geen rooie rotcent en was het grotendeels vechten tegen de lucht die we tot de laatste snik zo broodnodig hadden. Het is dan ook met de nodige melancholie dat ik hier aan terugdenk.

In vijf en een halfjaar tijd werden er zeven trainers voor de groep gepleurd. Co, Steve, Alfred, Michel, Rene, Gertjan en dan nu Marino. Vanaf de ineenstorting van het kaartenhuis van Joop en Aldo verkeren we nog steeds in afwachting van claims en ontbeert het ons op het bestuurlijk/ technische vlak nog steeds aan rust en het handelen vanuit een doordachte visie. Een visie die past bij een club in (her)opbouw, want dat zijn we in feite momenteel. Een visie die het fundament vormt voor de sportieve wederopstanding, een visie die supporters en sponsors aan de club blijft binden. Een visie die eensgezind uitgedragen wordt door aansprekende figuren die het klappen van de zweep kennen en het ook zonder bonus kunnen en willen klaarspelen.

De strohalm

En toch is lijfsbehoud, ondanks alles nog mogelijk. Het zal heel zwaar worden, maar zolang er maar een ploeg onder ons blijft kan er nog van alles gebeuren in de play-off wedstrijden die weer geheel op zichzelf staan. We hebben het doelsaldo aan onze kant staan. Daarentegen ook nog een best zwaar programma. We kunnen alleen hopen dat het eens een keertje echt goed gaat lopen. Dat de kansen er nu eens invliegen in plaats van op de paal of lat, dat de spelers zich totaal verrot werken in de laatste wedstrijden. Dat de angst en schroom eens collectief door de spelers wordt afgeschud. Wellicht hopen tegen beter weten in, maar daar waar er nog steeds gespeeld wordt, is- en blijft de hoop aanwezig.

Degradatie

En mocht het rampscenario zich toch gaan ontvouwen en we er rechtstreeks uitvliegen zal er alles aan gedaan moeten worden om zo snel mogelijk weer terug te keren in de eredivisie. In de jaren tachtig is ons dat gelukt en was het zelfs een ‘leuk’ seizoen in de Eerste Divisie qua voetbal en vermaak. Het team zal er echter dan wel heel anders uit (moeten) gaan zien. Zelfbewuste spelers die weten wat een supportershart beroert en niet bang zijn om hun benen en nek uit te steken worden dan gevraagd. Naast de al aangehaalde toekomstvisie vanuit de club. Maar goed, zover is het gelukkig nog niet. Dat spelen op doordeweekse dagen omdat FOX dat dicteert is uiteraard ook niet aantrekkelijk.

[google]

FC Twente, voor altijd mijn club!

Maar wat er ook gebeurt, FC Twente zal altijd en immer mijn cluppie blijven en dat van mijn kinderen en toekomstige kleinkinderen. Met alle kritiek die daar bij hoort en die soms gewoon broodnodig is. FC Twente bestaat voor mij uit de herinneringen aan de zovelen die er niet meer zijn en die eens in optocht samen met mij richting stadion of huis liepen. Vloekend en scheldend of lachend en zingend, echo’s uit het verleden. FC Twente is voor mij de geur van braadworsten en pisbakken van het Diekman, Jeuring en Epy, Arnold en Frans. De stijlvolle Veste. 2001 en 2010 FC Twente is voor mij de club die mij voor het eerst kennis liet maken met het fenomeen ‘ betaald voetbal’ en alle passie die daar vanaf de tribunes bij hoort. FC Twente is voor mij de club die in de jaren zeventig het felrode shirt met het Twentse Ros tot een baken van herkenning en trots van de streek maakte, er een identiteit aan gaf. FC Twente is voor mij de club die onlosmakelijk verbonden is met mijn geboortestad Enschede en wat kleur bracht op het lege en verbleekte schilderdoek dat de teloorgang van de textiel in de stad achterliet. FC Twente is voor mij de club die kampioen werd en drie keer de KNVB beker won, een Europese finale speelde en naam maakte in Europa. FC Twente is voor mij de club die degradeerde en weer boven kwam. FC Twente zit als bloed in mijn aderen. Dat gaat er nooit meer uit. Nooit!!

Haat ons allemaal maar, doe vooral je best, maar ooit komt de dag dat we terug zullen slaan. Ooit komt de dag dat het Twentse voetbalbolwerk weer van zich zal doen spreken in positieve zin. Ooit komt de dag dat FC Twente weer staat waar het hoort, in de subtop van Nederland. Daarvoor is de club groot genoeg, is de aanhang omvangrijk genoeg en zit de passie bij iedereen diep genoeg!

FC Twente, toen, nu en voor altijd mijn club!!

COTE!!!!!!!

TAZ
[ligatus]