Column: Helden van toen; Hallvar Thoresen

God wat was ik blij en opgetogen. Daar lag hij dan, een dikke enveloppe afkomstig van mijn held, de beste voetballer van FC Twente. Met een goddelijk linkerbeen, een briljante techniek en een perfect gevoel voor de positie deed hij ons Twentefans telkens weer versteld staan. Ik droeg zijn rugnummer tijdens het voetballen, imiteerde zijn passeerbewegingen en droomde van zo’n snor.

Het duurde dan ook een tijdje voordat ik de moed had verzameld om hem na een training, naast het aloude Diekman stadion aan te spreken. Jawel lezer, in die tijd namen de spelers nog wel eens echt tijd voor de fans na de training. Ze hadden dan ook nog niet de status van quasi onaanraakbare popsterren met agenten en pr mannetjes om hen heen en weken mediatraining in het hoofd.

In mijn jeugdig enthousiasme maakte ik hem deelgenoot van mijn plannen om een ‘Hallvar Thoresen fanclub” op te richten. Ik had dan wel veel foto’s van hem nodig om aan alle andere fans te kunnen geven. Ook had ik een lijstje met vragen aan hem opgesteld die hij dan van een antwoord kon voorzien waarna het een en ander zou worden uitgetikt en als bulletin uitgedeeld. Hij keek me even indringend aan en zei toen glimlachend dat hij het een mooi idee vond, maar dat het wel goed aangepakt zou moeten worden. Ik gaf hem het lijstje met de vragen en een papiertje met mijn adres erop. Hij gaf me nog wat tips en advies.

Hallvar kwam ooit als 18-jarig knaapje, samen met zijn vriendje Reidar Sundby naar FC Twente nadat ze een stoute brief aan de club hadden geschreven waarin ze vroegen om een trainingsstage omdat ze vonden dat ze voldoende talent hadden om het in de eredivisie te kunnen maken. In die tijd waren de scouts bijna niet te zien in Noorwegen. Ik kan mij nog een V.I. van destijds herinneren waarin deze twee jonge knapen met de fiets aan de hand onder de Diekman kantine op de gevoelige plaat zijn vastgelegd.

Sundby keerde na een aantal weken, ziek van heimwee terug naar Larvik. Hallvar bleef gelukkig en kreeg een terecht contract. Na zijn debuut tegen FC Den Haag in 1976 werd hij al snel in de armen gesloten door het Twente publiek. Zijn typische tred en drang naar voren zal door niemand vergeten worden, evenals zijn vermogen om bijna uit het niets telkens weer gevaar voor het vijandelijke doel te stichten en het team op sleeptouw te nemen door zijn aanvalslustig enthousiasme.

Als Hallvar speelde scheelde dat een slok op een borrel, want hij gaf altijd alles zonder continu afgeleid te raken door scheidsrechters of tegenstanders. Stoïcijns zoals een Tukker ook doorgaans is. Hij paste bij ons en wij pasten bij hem.

Uiteindelijk scoorde hij 46 keer voor FC Twente en speelde 135 wedstrijden waarna vervolgens PSV nog jarenlang profijt had van deze voorbeeldprof.

Ooit speelde hij samen met o.a. Pele, Bobby Moore, Michael Caine en Sylvester Stallone in de film “Escape to Victory”.

Een team van krijgsgevangen speelde daarin een wedstrijd tegen de Nazi’s die hen in een kamp hadden opgesloten. Sylvster Stallone vond zichzelf de ster van de film en speelde de goalie van het krijgsgevangenenteam. Hij dacht dan ook dat het vanzelfsprekend was dat hij als keeper het beslissende en winnende doelpunt op magistrale wijze zou scoren. Iemand moest hem aan het Amerikaanse verstand brengen dat het toch vrij weinig voorkomt dat een keeper een velddoelpunt scoort, laat staan een winnend velddoelpunt. Dat kon je wel aan Hallvar overlaten dat soort klusjes. Het werd dan ook een penalty.

De laatste jaren verneem ik niet zoveel meer van of over hem.

Ik las dat hij met zijn vrouw en twee dochters voor het leven moest rennen in Thailand toen ze daar op vakantie waren in Phuket en de Tsunami toesloeg in 2004. Van een bevriend stel dat mee was op vakantie heeft de vrouw het niet overleefd. Dat zal een onuitwisbare indruk gemaakt hebben.

Gelukkig is hij nog verbonden aan de club als scout voor Scandinavië, althans voor zover ik weet is hij dat nog steeds.

Die jeugdige fanclub uit de jaren zeventig is er uiteindelijk niet gekomen. In een niet te stuiten bui van opruimwoede gooide mijn moeder destijds de hele enveloppe met de brief en de spelerfoto’s van Hallvar in de vuilniszak. Ik ben vergeten wat hij destijds antwoordde op vragen als wie hij als de beste voetballer aller tijden beschouwd, wat zijn lievelingseten is en welke boeken en films hij goed vindt. Sorry Hallvar, alsnog bij deze.

Ook zonder fanclub zal je echter voor altijd een plaats innemen in de harten van de Twentefans die je hebben zien spelen Hallvar, een aanwinst voor ons FC Twente die meegaat in de historie als een der groten van de club.

Het ga je goed, Noorse held !

TAZ